Osman Çeviksoy - Buldum, Değiştim (Hikâye)

Tipi başlayınca geri dönebilirdim. 

Arabama, kendime güveniyorum ya…      

Güven tipiyi dindirmedi, kara saplandık.  

Eşim, iki çocuğum; çabaladık, çırpındık, kurtulamadık. 

Kara değil çaresizliğe saplanmıştık.

Sağımızda yalçın kayalar, solumuzda uçurum.

Radyomuz, telefonlarımız suskun…

Çeyrek depo benzin ne kadar dayanır bilmiyorduk.

Ortalık kararıyordu.    

“İnsan nasıl donar?” korkusuyla beklerken, iri yapılı mucize adam, kocaman tekerlekli traktörüyle geldi. Bize bir şey sormadan arabamızı traktörüne zincirledi. 

“Boşa al!” dedi, yürüdü. 

Beyaz çaresizliğin içinden bizi alıp evine götürdü. İri yapılı mucize adam ve hanımı, bize güler yüz, tatlı dil, sıcak yemek, yün yatak ikram ettiler. Sabah olunca köy çöreği, köy peyniri, köy yumurtası, kara kovan balı, sıcak süt ikram ettiler. 

Fırtına dün akşamda kalmıştı. 

Yola çıkarken; “Emeklerinizin karşılığı olmasa da…” diye cüzdan çıkarışım mucize adamı çok şaşırttı, çok üzdü.   

“Sen ne yapıyorsun Beyim!” dedi. “Her hizmetin parayla alınıp satılmayacağını bilmiyor musun?”  

Eşi de aynı duruşla bana bakıyordu.  

Utandım, eridim, düşündüm… 

Mucize adamın kastını buldum, değiştim…