Yashamoqdan qiynaldi odam.
U oʼyladi — kun koʼrdi bekor.
Tashqarida oq edi olam,
Tashqarida yogʼar edi qor.
U oʼyladi — yengdi qishu kuz,
Yolvorsa ham qaytmaydi bahor.
Tashqarida oq libos nufuz,
Tashqarida yogʼar edi qor.
Yolgʼizlikning cheksizligida
Roʼzgʼorini koʼrdikim — afgor.
Nisbat topmay tengsizligiga,
Tashqarida yogʼar edi qor.
Odam maʼyus chiqdi hovliga...
Yorugʼ olam xonasidan tor.
Xush havoni bosib bovriga,
Tashqarida yogʼar edi qor.
Oʼrlamoqda koʼkka tutuni —
Bu uylarning nima dardi bor?
Butun jismi bilan toʼkilib,
Tashqarida yogʼar edi qor.
* * *
YAŞAMAKTAN YORULDU ADAM
Yaşamaktan yoruldu adam,
Düşündü kı boş geçmiş ömür.
Dışarıda bembeyaz âlem,
Dışarıda yağıyordu kar.
O düşündü – yenmış kış ve güz,
Yalvarsa da dönmez baharı.
Dışarıda kıyafet beyaz,
Dışarıda yağıyordu kar.
Yalnızlığın sonsuzluğunda,
Geçiniyor hayatı efkar.
Kıyas yoktur sonsuzluğuna,
Dışarıda yağıyordu kar.
Adam mahzun dışarı çıktı,
Aydın âlem odasından dar.
Hava güzel, hava hoş idi,
Dışarıda yağıyordu kar.
Dumanlandı semaya kadar,
Bu evlerin ne feryadı var?
Dökülüyor olduğu kadar,
Dışarıda yağıyordu kar.
Başın vurup ev duvarına,
Rezil etmiş, daha neler var?
Geçip kinli dünyalarından,
Kirlerine yağıyordu kar.
İşik yandi bakıp camlara,
İşitildi güzel sedalar.
Tren gibi evler bir yere,
Dizi dizi yola çıktılar.
Gidiyordu sevdiği yârı –
Bakışında bin türlü keder.
Paramparça olup, yaşlanıp,
Oynamadan yağıyordu kar.
(Türkiye Türkçesine çeviren: Gülbahar Sattarova)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder