Usman Azim - Yaşamaktan Yoruldu Adam

 

Yaşamaktan yoruldu adam,

Düşündü ki boş geçmiş ömür.

Dışarıda bembeyaz âlem,

Dışarıda yağıyordu kar.

 

O düşündü – yenmiş kış ve güz,

Yalvarsa da dönmez baharı.

Dışarıda kıyafet beyaz,

Dışarıda yağıyordu kar.

 

Yalnızlığın sonsuzluğunda,

Geçiniyor hayatı efkar.

Kıyas yoktur sonsuzluğuna,

Dışarıda yağıyordu kar.

 

Adam mahzun dışarı çıktı,

Aydınlık âlem odasından dar.

Hava güzel, hava hoş idi,

Dışarıda yağıyordu kar.

 

Dumanlandı semaya kadar,

Bu evlerin ne feryadı var?

Dökülüyor olduğu kadar,

Dışarıda yağıyordu kar.

 

Başın vurup ev duvarına,

Rezil etmiş, daha neler var?

Geçip kinli dünyalarından,

Kirlerine yağıyordu kar.

 

İşik yandi bakıp camlara,

İşitildi güzel sedalar.

Tren gibi evler bir yere,

Dizi dizi yola çıktılar.

 

Gidiyordu sevdiği yâri

Bakışında bin türlü keder.

Paramparça olup, yaşlanıp,

Oynamadan yağıyordu kar.

 

Camdan bakmaz, elin sallamaz,

Ağlamazdı çocuk aşikâr.

Sona kadar yollar bembeyaz,

Yollara hep yağıyordu kar.

 

Gidiyordu müşfik annesi 

İtham edıp alın yazısı, kaderi.

Dumanların bağrına sinip,

Dumanlara yağıyordu kar.

 

Dost, arkadaş  “elveda” diyor,

Sabrı bıttı, dayanması zor.

Dilimleyip soğuk havayı,

Dostluk üzere yağıyordu kar.

 

Arkasından koştu evlerın,

Baktı adam, yetişemiyor.

Etraf beyaz, hayallar derın,

Etrafında yağıyordu kar.

 

Adam kaldı gözünde yaşı,

Deli gibi gülüşlerı var.

Beyaz oldu adamın başı,

Başlarına yağıyordu kar.

(Özbek şair Usmon Azim'den Türkiye Türkçesine Gülbahar Sattarova  çevirdi.)

                *     *     *

Yashamoqdan Qiynaldi Odam

Yashamoqdan qiynaldi odam.

U oʼyladi — kun koʼrdi bekor.

Tashqarida oq edi olam,

Tashqarida yogʼar edi qor.

U oʼyladi — yengdi qishu kuz,

Yolvorsa ham qaytmaydi bahor.

Tashqarida oq libos nufuz,

Tashqarida yogʼar edi qor.

Yolgʼizlikning cheksizligida

Roʼzgʼorini koʼrdikim — afgor.

Nisbat topmay tengsizligiga,

Tashqarida yogʼar edi qor.

Odam maʼyus chiqdi hovliga...

Yorugʼ olam xonasidan tor.

Xush havoni bosib bovriga,

Tashqarida yogʼar edi qor.

Oʼrlamoqda koʼkka tutuni —

Bu uylarning nima dardi bor?

Butun jismi bilan toʼkilib,

Tashqarida yogʼar edi qor.

Bosh urib uy devorlariga,

Etdimikan shoʼrlikni bezor?

Kechib dunyo gʼuborlaridan,

Gʼuborlarga yogʼar edi qor...

Chiroq yondi derazalarda, 

Eshitildi gʼaroyib kuylar.

Poezd kabi allaqaylarga,

Qator boʼlib joʼnadi uylar.

Ketar edi suyumli yori —

Qarashida mungligʼ istigʼfor.

Maydalanib, negadir qarib,

Oʼynamasdan yogʼar edi qor.

Derazadan silkitmasdi qoʼl,

Yigʼlamasdi farzandi oshkor.

Ketgunicha oppoq edi yoʼl,

Hamma yoʼlga yogʼar edi qor.

Ketar edi onaizori —

Manglayini mushtlab ustivor.

Tumanlarning bagʼrini yorib,

Tumanlarga yogʼar edi qor.

«Xayr» deydi doʼsti hamkori —

Sabru toqat qolmogʼi dushvor.

Havoning tosh bagʼrini yorib,

Doʼstlikka ham yogʼar edi qor.

Chopdi uylar ortidan odam,

Ulgurmadi — talpindi bekor.

Tevarakda oq edi olam,

Tevarakda yogʼar edi qor.

Odam qoldi — koʼzida yoshi,

Oʼz-oʼzidan kuldi telbavor.

Oqarardi odamning boshi —

Boshlariga yogʼar edi qor.