Erkin Vohidov - O'zbegim

Tarixingdir ming asrlar

Ichra pinhon, o‘zbegim,

Senga tengdosh Pomiru

Oqsoch Tiyonshon, o‘zbegim.

 

So‘ylasin Afrosiyobu

So‘ylasin O’rxun xati, 

Ko‘hna tarix shodasida

Bitta marjon, o‘zbegim.

 

Al Beruniy, Al Xorazmiy,

Al Forob avlodidan,

Asli nasli balki O’zluq,

Balki Tarxon, o‘zbegim.

 

O’tdilar sho‘rlik boshingdan

O’ynatib shamshirlarin

Necha qoon, necha sulton,

Necha ming xon, o‘zbegim.

 

Tog‘laring tegrangda go‘yo

Bo‘g‘ma ajdar bo‘ldi-yu,

Ikki daryo - ikki chashming,

Chashmi giryon, o‘zbegim.

 

Qaysari Rum nayzasidan

Bag‘rida dog‘ uzra dog‘,

Chingizu Botu tig‘iga

Ko‘ksi qalqon, o‘zbegim.

 

Yog‘di to‘rt yondin asrlar

Boshingta tiyri kamon, 

Umri qurbon, mulki toroj,

Yurti vayron, o‘zbegim.

 

Davr zulmiga va lekin

Bir umr bosh egmading, 

Sen - Muqanna, sarbador - sen,

Erksevar qon, o‘zbegim.

 

Sen na zardusht, sen na buddiy,

Senga na otash, sanam, 

Odamiylik dini birla

Toza imon, o‘zbegim.

 

Ma’rifatning shu’lasiga

Talpinib zulmat aro, 

Ko‘zlaringda okdi tunlar

Kavkabiston, o‘zbegim.

 

Tuzdi-yu Mirzo Ulug‘bek

Ko‘ragoniy jadvalin, 

Sirli osmon tokiga ilk –

Qo‘ydi narvon, o‘zbegim.

 

Mir Alisher na’rasiga

Aks-sado berdi jahon, 

She’riyat mulkida bo‘ldi

Shohu sulton, o‘zbegim.

 

 Ilmu she’rda shohu sulton,

Lek taqdiriga qul, 

O’z elida chekdi g‘urbat,

Zoru nolon, o‘zbegim.

 

Mirzo Bobur - sen, fig‘oning

Soldi olam uzra o‘t, 

Shoh Mashrab qoni senda

Urdi tug‘yon, o‘zbegim.

 

She’riyatning gulshanida

So‘ldi mahzun Nodira, 

Siym tanni yuvdi ko‘z yosh,

Ko‘mdi armon, o‘zbegim.

 

Yig‘ladi furqatda Furqat

Ham muqimliqda Muqiym,

Nolishingdan Hindu Afg‘on

Qildi afg‘on, o‘zbegim.

 

Tarixing bitmakka, xalqim,

Mingta Firdavsiy kerak, 

Chunki bir bor chekkan ohing

Mingta doston, o‘zbegim.

 

Ortda qoldi ko‘hna tarix,

Ortda qoldi dard, sitam, 

Ketdi vahming, bitdi zahming,

Topdi darmon, o‘zbegim.

 

Bo‘ldi osmoning charog‘on

Tole xurshidi bilan, 

Bo‘ldi asriy tiyra shoming

Shu’la afshon, o‘zbegim.

 

Men Vatanni bog‘ deb aytsam,

Sensan unda bitta gul, 

Men Vatanni ko‘z deb aytsam,

Bitta mujgon, o‘zbegim.

 

Faxr etarman, ona xalqim,

Ko‘kragimni tog‘ qilib, 

Ko‘kragida tog‘ ko‘targan

Tanti dehqon, o‘zbegim.

 

O’zbegim deb keng jahonga

Ne uchun madh etmayin! 

O’zligim bilmoqqa davrim

Berdi imkon, o‘zbegim.

 

Men buyuk yurt o‘g‘lidurman,

Men bashar farzandiman, 

Lek avval senga bo‘lsam

Sodiq o‘g‘lon, o‘zbegim.

 

Menga Pushkin bir jahonu

Menga Bayron bir jahon,

Lek Navoiydek bobom bor,

Ko‘ksi osmon, o‘zbegim.

 

Qayga bormay boshda do‘ppim,

G’oz yurarman, gerdayib, 

Olam uzra nomi ketgan

O’zbekiston, o‘zbegim.

 

Bu qasidam senga, xalqim,

Oq sutu tuz hurmati, 

Erkin o‘g‘lingman, qabul et,

O’zbegim, jon o‘zbegim.

1968